Część 1

1

Czasem siedzę i tak myślę,

Piszę wiersze, czy nie piszę.

Jeśli piszę – o la boga,

Świat poetą mnie obwoła.

Jak nie piszę – to co robię,

Opowiadam Wam historie?

Po co, na co komu wieści,

Pełne bardzo dziwnej treści?

Moja Siostra popatrzyła,

Co tak siedzisz – wykrzyknęła.

To wierszydło napisz wreszcie,

Wierszokletą jesteś przecie.

2

Kartki papieru już zakurzone,

Leżą w nieładzie na małym stole.

Leży opodal też pióro wieczne,

I pusty kałamarz wygląda smętnie.

Leżą notatki, kilka pomysłów,

Takich zebranych z podróży kilku.

Każdy jest bardzo obiecujący,

Lecz nie mam weny i gubię wątki.

Może za tydzień coś z tego sklecę,

Może za miesiąc natchniony wzlecę …

Byleby nisko! rozsądek krzyknął,

By przy upadku mniej bólu było.

3

Pióro równo papier drapie,

Choć litery coś nie takie.

Każda jakoś dziwnie krzywa,

Jakby po wypiciu wina.

Więc solidnie się przykładam,

I starannie bukwy stawiam.

A tu nagle kleks mi spadnie,

I ucieka mi atrament.

Kleksy, jak ja ich nie cierpię,

Moje utrapienie wieczne.

Więc porzucam swoje pióra,

I kupuję, OLIVETTI DORA.

Lata 2001/2003

Historyjek krótkich kilka,

O tym jak świat szybko się zmienia.

Jak narzędzia się zmieniają,

I nam życie ułatwiają.